Wmaszerowujemy, na dłuższą chwilę, na teren Parku Krajobrazowego Doliny Sanu. PKDS, jak sama nazwa wskazuje, chroni przepiękną dolinę górnego Sanu, od Beniowej aż po Jezioro Solińskie. Obejmuje pasmo Otrytu, a także masywy Magury Stuposiańskiej, Dwernika-Kamienia i Jeleniowatego. Graniczy z Bieszczadzkim Parkiem Narodowym, a także z ukraińskim Nadsańskim Regionalnym Parkiem Krajobrazowym. Uff, to tyle z nazewnictwa:-).
Park Krajobrazowy Doliny Sanu to dla mnie, subiektywnie, kwintesencja Bieszczadów. Owszem, nie ma tu połonin, nie ma dużych gór do zdobycia. Są za to cudowne doliny, szlaki nieistniejących wsi, krzyże, cerkwiska i rzeka. Przepięknie meandrująca rzeka, która po dużych ulewach jest jeszcze w stanie odkryć przed nami ślady dawnego bieszczadzkiego życia. Taki właśnie jest górny San.
Większość powierzchni parku zajmują lasy, najczęściej buczyna karpacka. Jeśli chodzi o zwierzęta, można się tu natknąć na węża Eskulapa, rysia, żubra czy niedźwiedzia (nie muszę mówić, że to raczej trudne?) W PKDS jest także sporo rezerwatów i zespołów przyrodniczo-krajobrazowych, m.in. Wieś Krywe, Cmentarz w Ruskiem czy Młyn w Dwerniku. Są też torfowiska, wśród których chyba najbardziej znane jest to w Tarnawie Wyżnej. Jest gdzie chodzić, jest co oglądać, jest co chłonąć.
Wycinanka na podstawie logo parku.
(2024)
