Któż nie wie co to Połoniny i Tarnica, któż nie poznał Bukowego Berda, Halicza czy Rozsypańca...jeśli nie osobiście, to z setek górskich opowieści, spisanych i mówionych:-). Wszystkie te szczyty łączy, oprócz popularności i niewątpliwego uroku, przynależność do Bieszczadzkiego Parku Narodowego, największego PN w polskich górach.
Bieszczadzki Park Narodowy został utworzony w 1973 roku. Na samym początku obejmował jedynie masyw Tarnicy, Krzemienia i Halicza oraz fragmenty Połoniny Caryńskiej. W kolejnych dekadach został powiększony czterokrotnie i dziś jego powierzchnia wynosi ponad 29 tysięcy hektarów. Kawał pięknej ziemi do przewędrowania. BPN znajduje się w południowo-wschodnim skrawku Podkarpacia, sąsiadując z Ciśniańsko-Wetlińskim Parkiem Krajobrazowym i Parkiem Krajobrazowym Doliny Sanu. Warto odnotować, że w 2021 r. pierwotne buczyny znajdujące się na terenie BPN zostały wpisane na listę UNESCO – najstarszy zbadany buk z tego obszaru datowany jest na 360 lat!
Trochę o florze. Jak już wspomniałam, w Bieszczadzkim Parku Narodowym jest dużo buków, ale też jaworów, jodeł i sosen. W trawach rosną różnokolorowe kwiaty. Powyżej górnej granicy lasu rozciągają się połoniny – wysokogórskie łąki, przyciągające rzesze wędrowców, w tym i nas:-). Jeśli chodzi o zwierzęta, w BPN żyją niedźwiedzie, wilki, rysie, żbiki czy żubry. Pod stopami może prześlizgnąć się wąż Eskalupa, a nad głową przelecieć orzeł, orlik lub sowa. My nie spotkaliśmy na szlakach żadnego z tych zwierząt, za to słyszeliśmy stukanie niejednego dzięcioła i brzęczenie niejednego trzmiela:-).
Na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego zostało poprowadzonych sporo ścieżek przyrodniczych i historycznych, między innymi „Połonina Caryńska”, „Wołosate-Tarnica” czy „W dolinie górnego Sanu”. W logo parku (wycinankę zrobiłam na jego podstawie) znajduje się ryś.
